Boğaziçi’nde ve Haliç’te yararlanılan geleneksel yolcu ve yük taşıma araçlarından biri de pazar kayıklarıydı. Bu kayıklar belli bir iskeleye bağlıydı ve bulunduğu mahallenin veya köyün deniz aşırı taşıma işlerini yaparlardı. Tutel’e göre, herkes kolaylıkla kayıkçı olmazdı. Bu işe girişmek için her şeyden önce güvenilir biri olmak ve kefil göstermek şarttı.
Boğaziçi’nin köylerinde nüfusun ihtiyacına göre iki veya üç pazar kayığı bulunurdu. Bu kayıklar, köyün sakinlerini ve ürettikleri tarım ürünlerini veya tuttukları balıkları İstanbul’a götürür, geri dönerken de köyün temel tüketim ihtiyaçlarını getirirlerdi. Arnavutköy, kıyılarındaki balık çeşitliliği ve 19. yüzyıl itibariyle yetiştirilen Arnavut Çileği sayesinde, Boğaziçi’nin büyük pazar kayıklarına sahip köylerinden biriydi.
Şirketi-i Hayriye’nin kuruluşunun ardından bu kayıklarla yolcu taşımacılığı azalsa da, I. Dünya Savaşı’na kadar İstanbul’da denizden yük ve eşya taşıma faaliyetleri devam etti.
Eser Tutel, Şirket-i Hayriye (İstanbul: İletişim Yayınları, 1994), 13-15.