Ortaköy Yetimhanesi, kuruluşu 20. yüzyılın başına uzanan eski bir barınma, tedavi ve eğitim yuvasıydı. Türkiye’deki Yahudilerin önemli bir kısmı İspanya’dan göç eden Sefaradlar olduğu için, bu yetimhane uzun yıllar Ladino dilindeki karşılığı olan El Orfelinato ismiyle de anıldı. On Yıllık Savaş dönemi boyunca yetim kalan Yahudi çocuklar için kurulan bu yetimhane, savaş yıllarında önce Osmanbey’de, ardından Hasköy’de tahsis edilen iki binada faaliyet göstermişti. Ne var ki, 1917 sonrasında Rusya’dan göç edip gelen yetimler de eklenince, bu yuvaya artık daha kapsamlı ve daimi bir yer ihtiyacı doğdu.

Çocuklar, 1919’da daha önce yine yetimhane olarak kullanılan Palanga Caddesi’ndeki bir konağa taşındılar. Ancak burası da kısa süre sonra çıkan bir yangında kül olunca, bu defa Taş Merdiven Sokak’ta yeni bir bina satın alındı ve yapılan restorasyonun ardından çocuklar 1928’de yeni yurtlarına kavuştular. Yine de İstanbul’un kadim derdi olan yangınlar yetimlerin peşini bırakmadı. 1946’da yetimhanenin yakınında çıkan bir yangın, kısa sürede birkaç sokağa, hatta Yıldız Sarayı’nın bahçesine kadar yayılarak birçok binayı kül etti.

Maddi yetersizlikler nedeniyle ancak 1960’ta restore edilip yeniden hizmete sokulabilen bina, kapandığı 1973 yılına kadar pek çok yetim çocuğun hayata tutunmasını sağlayan bir yuva ve eğitim kurumu olmaya devam etti.

Moşe Grosman, Dr. Markus (1870-1944) (İstanbul: As Matbaacılık, 1992), 266.
Mustafa Serhan Yücel, Türkiye’de Yabancı Okullar ve Azınlık Okulları (1925-1926) (Doktora Tezi, TC Bilecik Şeyh Edebali Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, 2016), 300-301.
Önder Kaya, “Ortaköy Yahudi Cemaati”, Şalom, 18.04.2018.