Beleştepe, İnönü Stadyumu ve Beşiktaş taraftarlarıyla özdeşleşmiş bir seyir mevkiiydi. Coğrafyanın, mimarinin, tutkunun ve ekonominin bir bileşkesi olarak mecburen ortaya çıkmış, sisteme muhalif fakat aynı sisteme entegre olmuş kamusal bir mekan ve ortak bir ritüeldi. Adından da anlaşıldığı gibi, “beleş” fakat türlü anılar ve tecrübelerle dolu bir yerdi.

Beleştepe, İnönü Stadyumu’nun Gümüşsuyu’na bakan sırtında, numaralı tribün ile yeni açık tribün arasındaki boşluktan sahanın bir kısmının görülebildiği bir tepeydi. Maça bilet bulamayanların ya da bilet alacak gücü olmayanların buluştukları, yıllar boyu Beşiktaş’ın maçlarını takip ettikleri bir açık alandı. Erken gelenler ön sıralarda kendilerine oturacak yer bulabilseler de, pek çok taraftar Beleştepe’den maçları ayakta seyrederdi. Üstelik sadece sahanın yarısını değil, karşılarındaki kapalı tribünün de bir kısmını görebilir ve onların tutkulu tezahüratlarına eşlik edebilirlerdi.

Beleştepe’nin müdavimi Beşiktaş taraftarları, takımlarını buradan son kez 11 Mayıs 2013 akşamı seyrettiler. Yeniden inşa edilmesi amacıyla yıkım kararı alınan stadyumda son resmi maç bu tarihte Beşiktaş ile Gençlerbirliği arasında oynandı. Tribünlerin tamamı gibi, Beleştepe de bu kültür mirasının son maçında tıka basa doluydu. İçerideki taraftarların unutmadıkları Beleştepe’deki taraftarlar, hayatlarında son kez bu tepeden stadyumdaki tezahüratlara eşlik ettiler.

Beleştepe, yıkılan İnönü Stadyumu’yla beraber tarihe karıştı. Nisan 2016’da “Vodafone Park” adıyla kapılarını açan yeni stadyum, mimari yapısıyla artık böyle bir tribünün varlığına olanak vermedi.

John McManus, Welcome to Hell?: In Search of the Real Turkish Football (London: Hachette, 2018).
Mete Gürkan, “Güneşli Pazartesiler’i Yaşayan Bir Beşiktaşlının Beleştepe Özlemi”, Bianet, 16.04.2016, http://bianet.org/biamag/yasam/173951-gunesli-pazartesiler-i-yasayan-bir-besiktaslinin-belestepe-ozlemi [12.09.2020].