Duhuliye, eskiden stadyum tribünlerinin en altında, hatta bazıları ortalama 1 metre derinliğiyle zeminin dahi altına inen seyirci alanlarıydı. Sözlük anlamı “giriş ücreti” olan duhuliye, stadyumda en ucuz bedelle ve görece konforsuz biçimde maçların izlenebildiği alan olduğu için bu isimle anılageldi.

Duhuliye, bir tribün anlamıyla Türkiye’de İnönü Stadyumu’yla özdeşleşti. Birçok stadyumda bulunan ve çoğu sahayı çepeçevre saran bu çukur alan, aslında tribünlerin altındaki soyunma odaları ve diğer bölümlere ışığın ve havanın ulaşması için tasarlanmıştı. Ne var ki, kısa süre içinde adeta bir “yeraltı tribününe” dönüştü ve tribünlerde bilet bulamayanların, dar gelirli sporseverlerin ve öğrencilerin tercih ettikleri bir yer oldu. 1947 sonrasında İstanbul’daki pek çok maça ev sahipliği yapan stadyumun Duhuliye bölümü, yıllar boyunca özellikle “büyük” karşılaşmalarda dolup taştı.

90’lı yıllar itibariyle artık bu alanlara seyirci alınmamaya başlandı. İnönü Stadyumu’nun seyirci kapasitesinin arttırılması amacıyla yapılan düzenlemeler sırasında, tribünlerin yapısı değişti ve Duhuliye tribünü de tarihe karıştı.

Arif Atılgan, “BJK İnönü Stadı”, Mimdap, 21.01.2013, http://mimdap.org/2013/01/bjk-ynonu-stady/ [11.09.2020].
Ersin Arısoy, “İnönü Stadyumu’nun Öyküsü”, Mimarist, s. 22 (2006): 39-50.